هر دو چشمان تو دنياي من است ، گر نميبينم تو را ، يادت نگهدار من است . . .

خدایا می شود گاهی صدها بار مادرم را از خود می رنجانم، صدها بار به او بدی می کنم، صدها بار قلبش را می شکانم...

ولی او صدها بار مرا می خواند، صدها بار مرا مورد محبت خود قرار می دهد، دوباره برایم دعا می کند، دوباره به من لبخند می زندو بدیهایم را فراموش می کند.

حال تو ای مهربان مهربانان

                   ای آفریننده خوبی ها

                                ای آفریننده مادر

                      مرا به خاطر بدی هایم نمی بخشی...؟!